naqabil

sif. <fars. na. . . və ər. qabil>

1. Nalayiq, yersiz, münasibətsiz. Müdir cənablarına minnətdar olub, naqabil sözümdən üzr istəyirəm. M. C.. <Nənəqızın> dilinə naqabil kəlmə gəlməz, ağzından tikanlı söz çıxmazdı. Ə. Vəl.. // İs. mənasında. Nalayiq, ləyaqətsiz adam; qanmaz. Nə işim var, naqabilə söz deyəm, damağına ya dəyməyə, ya dəyə. (Məsəl). Əlli min suxtə, əlli min sail; Əlli min hoqqabazi-naqabil. S. Ə. Ş..

2. İmkansız, mümkün olmayan; çətin, mahal. O, naqabil bir işdir.

3. Əxz etməyə, götürməyə qabiliyyəti, istedadı olmayan; qeyri-qabil. Tərbiyəyə naqabil.